Kleurrijke kleuterjuf in de klas van de wijze uilen. Trotse mama van twee volwassen zonen.

Medebezielster van Levensles van Mercedes.

Toen ik acht was, verloor ik mijn vader en op mijn 19 mijn moeder. Ik troostte mezelf met de gedachte: 'dit verdriet moet ik nooit meer meemaken'. Tot mijn broer plots stierf. Toen besefte ik pas dat je niet te kiezen hebt in het leven.

Als juf heb ik het altijd belangrijk gevonden ook de minder gangbare thema's bespreekbaar te maken in mijn klas. Mijn ervaring leerde mij dat dit met kleuters op een heel natuurlijke manier gebeurt. Ziekte, verdriet, de dood,... jonge kinderen vertellen vaak open en spontaan over wat er in hen omgaat, wanneer ze hiervoor de ruimte krijgen.

Zelf verloor ik vele dierbaren op mijn levenspad en het is door al deze ervaringen dat ik de kracht vond te spreken over verdrietige dingen.

Nadat mijn nichtje Mercedes stierf en ik hierover vertelde in mijn klas, werd ik overweldigd door lieve en mooie reacties van de kinderen. Er werd getekend, verteld, we brandden kaarsjes en zongen samen liedjes. Kinderen vertelden spontaan over hun eigen verlieservaringen. Het samen kunnen delen verbond ons. Hierdoor besloot ik mijn schouders mee onder Levensles van Mercedes te zetten en zo te helpen taboes te doorbreken.