Er waren eens een klein meisje, twee fiere ouders en een lieve grote broer...

 

In juni 2018 overleed ons babydochtertje Mercedes. Onverwacht en veel te vroeg.

Als gezin voelden wij ons veelal onbegrepen en alleen in ons verdriet. In tegenstelling tot wat we vaak als goedbedoeld advies kregen, wilden wij Mercedes niet 'loslaten'. We hadden haar maar zo kort bij ons. We waren vol van haar. Grote broer was trots, maar leek dat niet te mogen zijn. 

Hoe konden we Mercedes toch een plaats geven in ons gezin? Hoe konden we de buitenwereld duidelijk maken dat het belangrijk is om over je overleden dierbaren te mogen blijven praten? Dat verdriet er mag zijn?  Ook bij kleine kinderen?

 

Betekenis geven

Vanuit deze existentiële vragen ontstond Levensles van Mercedes. Een VZW met een duidelijke visie; rouw bespreekbaar maken, op school en daarbuiten. Samen met onze toegewijde vrijwilligers Myriam en Katleen, gaven we gratis creatieve workshops en infosessies. Hierin werkten we rond alle emoties die bij verlies kunnen komen kijken. We spraken over de dood met leerkrachten, kinderen en ouders. Op die manier werd ons eigen verdriet mee gedragen en hielpen we het taboe doorbreken. 

Gebeten door alles wat met het thema te maken had, behaalde Joyce het postgraduaat rouw-en verliesconsulent. Met de nieuwste theoretische inzichten, breidden we de VZW uit. Joyce schreef over haar leven als ouder in rouw in de blog 'Niet monddood'. En samen met bevriende goudsmid Jasmien ontwierpen we  onze Troostdoosjes.

 

De weg naar binnen

Het betekenis geven hielp ons verder op weg. De aanvankelijke woede werd zachter. De immense pijn werd draaglijk. Op de plaats waar ooit een diepe wonde zat, vormden zich nu de contouren van een litteken.

De herinnering aan Mercedes zocht haar weg naar binnen.

Joyce volgde een opleiding tot kinderyogadocente. Hierin vond ze het spirituele puzzelstukje dat ontbrak in haar proces. 

 

Hoe gaat het vandaag?

Een mooie vraag aan een mens in rouw. Een rouwproces is immers altijd in beweging. De rouw verandert met de tijd en verweeft zich een weg doorheen het leven. Soms is hij wat meer aanwezig, soms wat meer op de achtergrond. 

Voor ons voelde vier jaar na het overlijden als een kentering. 

Ons gezin was klaar voor een nieuw hoofdstuk...