Mijn naam is Joyce. 

Van opleiding ben ik sociaal-cultureel werker. In het dagelijks leven ben ik mama van Samuel, Mercedes♥ en Elektra.

Als hulpverlener binnen de Jeugdzorg lag mijn passie in het werken met kinderen en jongeren.

Op een paar jaar tijd verloor ik, telkens heel onverwacht, achtereenvolgens mijn vader, mijn moeder en mijn dochter. Toen ook mijn schoonouders plots overleden, voelde ik, ergens heel diep vanbinnen, dat deze intens verdrietige ervaringen, mij ook iets moois konden brengen.

Samen met een aantal gelijkgestemden gaven we Levensles van Mercedes meer en meer vorm. 

Daarnaast volgde ik het postgraduaat rouw- en verliesconsulent aan de Arteveldehogeschool.

Vandaag geef ik vormingen op school, bied ik individuele begeleiding en zet ik me op allerlei creatieve manieren in om de missie van Levensles van Mercedes te verspreiden.

 

 

Christopher

 

Aan de grens
van wat ooit was
en nooit is
staat gebogen 
en gekromd
een man
met alles in zijn handen
een koffer vol gemis

Aan de overkant
een silhouet van glas
in 1001 stukken gebroken 
en misvormd
een mens
met niets om handen
is wat gemis is

Daartussen de stille wens
van een vader die bemint
en de nooit uitgesproken tederheden
herhaalt tot zijn kind
meer dan liefde
en niets meer

 

Christopher V.

 

Christopher doet de administratieve ondersteuning  van de VZW en is een creatieve duizendpoot.

 

 

Myriam

 

Kleurrijke kleuterjuf in de klas van de wijze uilen. Trotse mama van twee volwassen zonen.

Medebezielster van Levensles van Mercedes.

Toen ik acht was, verloor ik mijn vader en op mijn 19 mijn moeder. Ik troostte mezelf met de gedachte: 'dit verdriet moet ik nooit meer meemaken'. Tot mijn broer plots stierf. Toen besefte ik pas dat je niet te kiezen hebt in het leven.

Als juf heb ik het altijd belangrijk gevonden ook de minder gangbare thema's bespreekbaar te maken in mijn klas. Mijn ervaring leerde mij dat dit met kleuters op een heel natuurlijke manier gebeurt. Ziekte, verdriet, de dood,... jonge kinderen vertellen vaak open en spontaan over wat er in hen omgaat, wanneer ze hiervoor de ruimte krijgen.

Zelf verloor ik vele dierbaren op mijn levenspad en het is door al deze ervaringen dat ik de kracht vond te spreken over verdrietige dingen.

Nadat mijn nichtje Mercedes stierf en ik hierover vertelde in mijn klas, werd ik overweldigd door lieve en mooie reacties van de kinderen. Er werd getekend, verteld, we brandden kaarsjes en zongen samen liedjes. Kinderen vertelden spontaan over hun eigen verlieservaringen. Het samen kunnen delen verbond ons. Hierdoor besloot ik mijn schouders mee onder Levensles van Mercedes te zetten en zo te helpen taboes te doorbreken.